نویسنده کتاب شادی در اسلام محمدرضا سماک امانی است؛ این کتاب توسط انتشارات مرکز مطالعات و تحقیقات حوزه نمایندگی ولی‌فقیه در وزارت جهاد و کشاورزی منتشر شده است. در این کتاب به موضوعاتی همچون شادی در سیره پیامبران و امامان (ع) و مهم‌ترین عوامل شادی (مانند راضی بودن به قضای الهی، پرهیز از غم روزی فردا، گره‌گشایی، گشاده‌رویی، شوخی)، شادی‌های ناروا (شادی از لغزش دیگران، شادی برای گناه، شادی برای تمسخر ایات الهی، شادی برای تمسخر مؤمنان، خنداندن مردم با دروغ و...)، موانع شادی (دنیاپرستی، تنگدستی، ثروت، حسادت، تنبلی، بدهی، گناه، محرومیت‌ها، غم روزی)، راه‌های زدودن غم (استواری عقیده، تقویت ایمان، ثروت، سلامتی و...) آمده است. در پایان کتاب نیز به نتایج پژوهشی درباره رابطه و وابستگی مذهب و فسردگی بیان شده است.
در بخش از این کتاب می‌خوانید که خداوند، خالق هستی و همه‌ی زیبایی‌هاست. خنده هم آفریده‌ی اوست؛ پس خداوند هرچه را آفریده، دوست دارد. برخی به اشتباه فکر می‌کنند دین اسلام دین تضرع و گریه و زاری است و شادی در آن جایگاهی ندارد؛ درحالی‌که آیه‌ها و روایت‌های متعددی به این موضوع اشاره کرده‌اند و برای شادی در زندگی ارزش قائل شده‌اند. پیامبر اکرم(ص) در حدیثی زیبا فرمودند: «هر که مؤمنی را شاد سازد، مرا شاد ساخته و هر که مرا شاد کند، خدا را شاد کرده است (سماک امانی، 1385، 27).»
در رفتار پیامبر اکرم (ص) هم خوش‌برخوردی و شادی موج می‌زند. بسیاری از کفار با همین روی خوش و اخلاق خوبِ پیامبر، مسلمان شدند؛ حتی از پیامبر اکرم (ص) به پیامبر اخلاق یاد می‌کنند. شادی در روحیه‌ی مؤمنِ واقعی، ماندگارتر و دائمی‌تر است؛ چراکه در چشم مؤمن، مشکل‌ها و سختی‌های دنیا حقیر می‌نماید و دنیا را مانند عرصه‌ی بازیگری می‌داند که کارگردان آن خداوند است. خداوند، بزرگ‌ترین نقش‌ها را به بهترین بندگان خاص خود واگذار می‌کند. آری چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید! اگر مؤمن باشیم، جهان را سراسر نشاط می‌یابیم. این‌که برخی عصا قورت داده و جز چهره‌ای عبوس، تصویری از آنان در ذهن خطور نمی‌کند، حساب دیگری است و ربطی به اسلام و ایمان ندارد. کدام پیامبری چنین می‌زیست؟ کدام امام معصومی چنین بود؟ اگر چنین بودند یار و یاوری نداشتند. بیشتر هدایت‌شدگان و یاران، شیفته‌ی اخلاق و رفتار ائمه شده بودند. حادثه‌ی کربلا، نمونه‌ی کامل این موضوع است. برخی از اصحاب نزدیک امام حسین در شب عاشورا می‌گفتند، می‌خندیدند و شوخی می‌کردند.
>