نویسنده کتاب آلودگی و گنهکاری ذاتی انسان مصطفی حسینی است. این کتاب را پژوهشکده باقرالعوم(ع) منتشر کرده است. این کتاب شامل سه فصل است.
در مقدمه کتاب آمده است که اعتقاد به اینکه گناه منشأ اصلی پلیدی انسان و فرود آمدن مصائب بر او در جهان است، در میان اقوام باستان نیز مطرح بوده است. دیدگاه وجود گناه در ذات آدمی از آغاز تولد به صورت منسجم‌تر در میان متفکران مسیحی با عنوان آموزة گناه نخستین مطرح شد؛ طبق الهيات رایج مسیحی، آدم که نخستین انسان بود، با گناه خود، تقدس و عدالت اولیه را که از خدا دریافت کرده بود، از دست داد و این مسئله همه انسانها را شامل می‌شود؛ یعنی آدم و حوا سرشتی را به اولاد خود منتقل کردند که با گناه نخستین آنان تباه شده بود؛ بنابراین، همه از تقدس و عدالت نخستین محروم شدند. این محرومیت گناه ذاتی خوانده می‌شود. پس، در نتیجه گناه ذاتی، قوای انسان تضعیف شده و او در معرض جهل، رنج و مرگ قرارگرفته است و به گناه گرایش دارد؛ بنابراین، گناه اصلی همراه با سرشت انسان، با تولد، و نه با تبعیت، منتقل می‌شود. همه مسیحیان نیز وضعیت نابهنجار انسان سقوط کرده و سستی و بیماری قوای انسان و گرایش او را به بدی و زشتی می‌پذیرند.
اما از دیدگاه اسلام بیشتر دلایل، پاکی و آلوده نبودن سرشت انسان را نشان می‌دهد. متکلمان و صاحب نظران مسلمان نیز دربارة ماهيت وذات انسان با توجه به ادلة عقلی ونقلی موجود درباره پاکی ذات انسان به پاک سرشتی انسان معتقدند، ولی برخی آیات و روایات نیز وجود دارند که در نگاه ظاهری، با دلایل آلوده نبودن، متعارض به نظر می‌رسند؛ مانند مباحثی درباره انتقال پلیدی از والدین به اولاد که مباحث و گفتگوهای بسیاری را به دنبال داشته است.
کتاب پیش روی شما خواننده گرامی، مطالعه تطبیقی گناه ذاتی از کاتولیک و آلودگی ذاتی در اسلام است که در آن تلاش شده است مهمترین نشان دهنده آلودگی و ناپاکی اولية ذات انسان است، بیان و سپس به شبهات و ایرادات آن پرداخته شود. در این کتاب در چهار قسمت به بیانی ذاتی و نیز آموزه گناه ذاتی در مسیحیت و نقدها و پاسخ‌های علمی کلامی به دیدگاه اسلام با نگاهی نو و محققانه با استفاده از منابع معتبر پرداخته شده است.