نماز اول وقت از نکات بسیار مهمی است که باید همیشه نصب العین سالکین إلی الله قرار گیرد. همة کارهای سالک برای خدا، مقدّم عشق و محبت به حضرت حقّ جلّ و علا است؛ سالک باید همیشه عطش مناجات، ذکر و توجّه تفصیلی به خداوند را در قلب خود داشته باشد. سالک همواره در انتظار وقت نماز است و برای آن ساعت شماری می‌کند و اگر چنین باشد، هیچ‌گاه از بجا آوردن نماز در اوّل وقت آن غفلت نمی‌ورزد و آن را با هیچ‌چیز دیگری عوض نمی‌نماید؛ مگر در امری مثل قضای حاجت مؤمن که خود شارع مقدّس آن را بر نماز مقدّم داشته است.
مرحوم علامه مجلسی در بحار الأنوار، باب الحثّ علی المحافظة علی الصلوات و أدائها فی أوقاتها و ذمّ إضاعتها و الاستهانة بها، روایات بسیاری را درباره سفارش به أدای نماز در اوّل وقت نقل نموده است. در صفحه 6 از کتاب حریز از زراره از امام باقر علیه‌السلام روایت می‌کند که: اعلم ان اوّل الوقت ابدا افضل فتعجل الخیر ابدا ما استطعت و احب الاعمال الی الله تعالی ما دام علیه العبد و ان قل؛ سپس مواردی که در شرع بر أدای نماز در اوّل وقت مقدّم شمرده شده، قضای حاجت مؤمن بر می‌شمارد و می‌فرماید: الرابع و العشرون: التأخیر لقضاء حاجة المؤمن و لاشک أنّه أعظم من النافلة، فلا یبعد استحباب تأخیر الفریضة أیضا کما قبل[1].
منبع: برگرفته از نور مجرد
پی‌نوشت:
[1] بحار الأنوار، ج 80، ص 8 و 9.