یکی از مهمترین مظاهر محبّت و ولاء به اهل‌بیت علیهم‌السّلام برگزاری مجالس روضه و عزاداری است که تأثیر عجیبی در تطهیر قلوب از پلیدهای عالم مادّه و تسریع سیر سالکین به سوی مقام لقاء و قرب دارد. علامه طهرانی در سالة لبّ الباب می‌فرمایند: «اکثر افرادی که موفّق به نفی خواطر شده و توانسته‌اند ذهن خود را پاک و صاف نموده و از خواطر مصفّا کنند و بالأخره سلطان معرفت برای آنان طلوع نموده است، در یکی از این دو حال بوده‌اند:
اوّل: در حین تلاوت قرآن مجید و التفات به خوانندة آن؛ به این‌معنا که در حقیقت، چه کسی قاری قرآن است و در آن وقت بر آنان منکشف می‌شده که قاری قرآن خدای جلّ جلاله است؛
دوّم: از راه توسّل به حضرت ابا عبدالله الحسین (ع)؛ زیرا آن حضرت را برای رفع حجاب و موانع طریق نسبت به سالکین راه خدا عنایتی عظیم است».[1]
برگرفته از نور مجرد
پی‌نوشت‌ها:
[1] ـ لبّ اللباب، ص 150.