در ابتدای سلوک باید سالک الی الله به‌وسیله اختیار مقام زهد و تأمل و دقت و تفکر در بی‌اعتباری دنیا و عدم فایده دل‌بستگی به آن، رشته علقه به عالم کثرات را قطع کند؛ چرا که نتیجه زهد‌گرایی بی‌میلی و بی‌رغبتی به امور است و در نتیجه از رویدادهایی که موجب نفع مادی و صوری اوست خوشحال نمی‌شود و از وقایعی که موجب ضررهای مادی اوست متأثر و محزون نمی‌گردد.
«لکیلا تأسوا علی مافاتکم و لاتفرحوا بما آتیکم؛ تا بر آنچه از دست داده‌اید غمگین مباشید و به آنچه به شما داده است خوشحال نگردید» (حدید: 23).
این بی‌رغبتی و بی‌میلی منافات با حزن و خوشی فی الله ندارد؛ زیرا این خوشحالی از محبت به مال‌ومنال و اعتباریات نبوده بلکه از جهت آن است که خود را غرق دریای احسان و کرم خدا می‌بیند.
برگرفته از رساله «لب اللباب»