علامه طهرانی با تاکید بر اهمیت «خلوت» در سیر و سلوکی عرفانی، اقسام خلوت را بر دو گونه معرفی می‌کنند: خلوت عام و خلوت خاص.
خلوت عام عبارت است از کناره‌گیری و عزلت از غیر اهل الله، خصوصاً از صاحبان عقول ضعیفه و از عوام مردم مگر به‌قدر ضرورت: «و ذر الذین اتخذوا دینهم لعبا و لهوا و غرتهم الحیوة الدنیا؛ و رها کن کسانی را که دین خود را به بازی و سرگرمی گرفته‌اند و زندگی دنیا فریبشان داده است» (انعام: 70).
خلوت خاص نیز عبارت است از دوری از جمیع مردم و اگرچه آن در همه عبادات و اذکار خالی از فضیلت نیست ولیکن در طایفه‌ای از اذکار کلامیه بلکه در جمیع آنها در نزد مشایخ راه شرط است و در آن چند امر معتبر است: خلوت و دوری از محل ازدحام و غوغا و استماع هرگونه صدای مشوّش حال و دیگر حلّیّت مکان و طهارت آن.
برگرفته از رساله «لب اللباب»