قال الصّادق - علیه السّلام -: العارف شخصه مع الخلق وقلبه مع اللَّه، لو سهی قلبه عن اللَّه طرفة عین لمات شوقاً الیه. والعارف امین ودائع اللَّه، وکنز اسراره، ومعدن انواره، ودلیل رحمته علی خلقه، ومطیّة علومه، ومیزان فضله وعدله. وقد غنی عن الخلق والمراد والدّنیا، فلا مؤنس له سوی اللَّه ولا نطق ولا اشارة ولا نفس الّا باللَّه، وللَّه ومن اللَّه ومع اللَّه، فهو فی ریاض قدسه متردّد، ومن لطائف فضله الیه متزوّد. والمعرفة اصل وفرعه الایمان.
امام صادق (ع) فرمود: کالبد عارف، با خلق است و قلبش با خدا؛ اگر قلبش چشم برهم زدنی از خدا غافل شود، از شوق (جبران غفلت با دیدار حق) بمیرد. عارف، امین و دیعه‌های خداوند است و گنجینه اسرار و معدن انوار و راهنمای خلق به سوی رحمت حق و حاصل علوم و میزان فضل و عدل اوست. از خلق و آرزوی دنیا بی‌نیاز است، مونسی جز خداوند ندارد و نطقی، اشاره‌ای و نَفَسی جز با خدا و برای خدا و از خدا ندارد؛ پس او در باغِ قدسِ خداوند در رفت و آمد است و از فضل لطیف خداوند متعال بهره می‌گیرد. معرفت، ریشه و ایمان، شاخه های آن است