قران کریم که صورت کتبیه انسان کامل است همواره انسان را با ندای "تعالوا"به بارگاه قرب الهی میخواند و حشر با آن صفای دل را به همراه دارد. این معنی را در دستورالعمل بزرگان طریقت در توصیه به شاگردان خاص خویش دنبال میکنیم.
- مرحوم آیت‌الله العظمی سید احمد خوانساری بیماری زخم معده داشتند که احتیاج به عمل جراحی داشت. از طرفی ایشان سالخورده و از لحاظ جسمی ناتوان بودند و تحمل جراحی بدون بیهوشی نیز ممکن نبود. پیش از آن که عمل جراحی آغاز شود، ایشان اجازهی بیهوشکردن را به پزشکان ندادند (چون به نظر ایشان در صورت بیهوشی، تقلید مقلدینشان دچار اشکال میشد.)؛ از این رو به پزشکان معالج فرمودند: «هر گاه من مشغول قرائت سورهی مبارکهی انعام شدم، شما مشغول عمل شوید! من توجهم به قرآن است و در این صورت هیچ مشکلی پیش نمیآید!» (ایشان آنچنان به قرآن توجه پیدا میکردند که احساس درد نمیکردند.) همانطور هم شد و با تمامشدن عمل جراحی، قرائت سورهی مبارکهی انعام نیز به پایان رسید.
(مردان علم در میدان عمل، ج ۴، ص ۱۸۸ و ۱۸۹؛ برگرفته از: هزار و یک حکایت اخلاقی، ص ۴۱).
- آیت الله نجابت می فرمود: آیت‌الله میرزا علی قاضی به مرحوم آیت‌الله شیخ علی محمد بروجردی (از شاگردان برجسته ایشان) فرمود: هیچگاه از قرآن جدا مشو و ایشان تا اخر عمر بر این سفارش آقای قاضی پای بند بود و هر وقت از كارهای ضروری و روزمره فارغ می شد، قرآن می خواند. (عطش: ص 272)
- آیت‌الله قاضی در نامه‌ای به آیت‌الله سید محمدحسن الهی چنین می‌نویسند: دستورالعمل، قرآن كریم است (فیه دواء و شفاء كل علّة) آن قرةالعیون مخلصین را جلوی چشم همیشه داشته باشید و با آن هادی طریق مقیم و صراط مستقیم سیر نمایید و از جمله سیرهای شریف آن، قرائت است به حسن صورت و آداب دیگر، خصوص در بطون لیالی. (اسوه ی عارفان: ص 127)
- روزی یكی از شاگردان آیت‌الله قاضی از ایشان می‌پرسد كه ما می‌خوانیم و می‌شنویم كه عده‌ای موقع قرائت قرآن، جلویشان آفاق باز می‌شود و غیب و اسرار برای آن‌ها تجلی می‌گردد، در حالی كه ما قرآن می‌خوانیم و چنین اثری نمی‌بینیم! مرحوم آیت‌الله قاضی ضمن تأمل به ایشان فرموده بود: بلی آن‌ها قرآن كریم را تلاوت می‌کنند با شرایط ویژه، رو به قبله می‌ایستند...سرشان پوشیده نیست، کلام‌الله را با هر دودستشان بلند می‌کنند و با تمام وجودشان به آنچه تلاوت می‌کنند توجه دارند و می‌فهمد جلوی چه كسی ایستاده‌اند! اما شما قرآن را تلاوت می‌کنید و در حالی كه تا چانه زیر كرسی رفته‌اید و قرآن را روی زمین می‌گذارید و در آن می‌نگرید. (عطش ص 44).
- مدام به قرآن نگاه کردن، دوای درد چشم است. [در محضر بهجت: ۲/۲۸۰]
- اگر از قرآن استفاده نمی‌کنیم، برای آن است که یقین ما ضعیف است. [همان: ۲/۲۸۰].
- در قرآن کریم به هیچ وجه و هیچ نحو تحریفی نشده است. این قرآن بین دفّتین که اول آن فاتحه و آخر آن ناس است همانی است که بر حضرت خاتم صلّی علیه وآله و سلم انزالاً و تنزیلاً وحی شده است و ترتیب سور و آیات، همه به فرمان حقسبحانه است و اگر کسی خلاف این حکم را مدعی است علاوه بر این که رساله‌ای در ردّ آن نوشته‌ام و براهین قاطعه آورده‌ام ، با چنان کس به مباهله حاضرم.
(هزار ویک نکته علامه حسن زاده، صفحه 102).
- علامه طباطبائی(ره): اکثر افرادی که موفق به نفی خواطر شده و توانسته‌اند ذهن خود را پاک و صاف نموده و از خواطر مصفا کنند و بالاخره سلطان معرفت بر آن‌ها طلوع کرده است، در یکی از این دو حال بوده است: اول در حین تلاوت قرآن مجید و التفات به خواننده آن. دوم از راه توسل به حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام)؛ زیرا آن حضرت را برای رفع حجاب و موانع طریق، نسبت به سالکین راه خدا، عنایتی عظیم است.
(دو ماهنامه تربیتی، اخلاقی خلق- شماره 30- مرداد و شهریور).
- خداي سبحان فرمود: ما راه درمان را به مؤمنین نشان مي‌دهيم نه تنها طبيب مي‌فرستيم نه تنها دارو مي‌فرستيم بلكه شفا مي‌فرستيم؛ نفرمود قرآن دواست نفرمود «و ننزّل من القرآن ما هو دواء» بلکه فرمود: ﴿وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ﴾ ممكن است كسي دارو مصرف كند و شفا پيدا نكند اما ممكن نيست چیزی شفا باشد و انسان شفا پيدا نكند؛ لذا فرمود ما شفابخشيم اما ﴿لِلْمُؤْمِنِينَ﴾خداي سبحان اين شفا و اين عنايت را به افراد با ایمان عطا كرده است.
خيلي‌ها كه گرفتار رذايل اخلاقي‌اند براي اين است که بنيان مرصوص و محكمي ندارند چرا که با خرافات زندگي مي‌كنند، با شانس زندگي مي‌كنند با بخت و اتفاق زندگي مي‌كنند. كسي كه موحد نباشد ناچار به خرافاتی نظير شانس و امثال شانس تن در مي‌دهد. بنابراین فرمود: آن كه ملحد است و عقيده ندارد، پايش را روي لبه‌اي گذاشته كه زيرش خالي است.
(حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی،درس اخلاق07/10/91)