گرسنگی موجب سبکی و نورانیت نفس می‌گردد. فکر در حال گرسنگی می‌تواند به پرواز در آید. غذای زیاد خوردن و سیر بودن، نفس را ملول، خسته و سنگین می‌کند و از سیر در آسمان معرفت باز می‌دارد. صوم و روزه از عبادات بسیار ممدوح است و در روایت معراجبه – که تکلم خداوند با رسول الله (ص) است – خطابات عجیبی درباره جوع وجود دارد و مزایای این امر را در سیر و سلوک به طرز شگفت‌انگیزی بیان می‌کند. مرحوم استاد قاضی روایتی غریبی درباره جوع بیان می‌فرمود و محصلش آنکه:
«در زمان انبیاء سلف سه نفر رفیق گذرشان به دیار غربت افتاد. شب فرا رسید؛ هر یک برای تحصیل غذا به نقطه‌ای متفرق شدند لیکن با یکدیگر میعاد نهادند که فردا در وقت معین در آن میعادگاه یکدیگر را ملاقات کنند. یکی از آنها میهمان بود و دیگری به میهمانی شخصی درآمد و چون سومی جایی نداشت، با خود گفت به مسجد می‌روم و میهمان خدا می‌شوم و تا صبح در آنجا به سر برد و همچنان گرسنه باقی ماند. صبحدم در میعاد، هر سه نفر حضور یافتند و هر یک سرگذشت خود را بیان کردند. از جانب خدای‌تعالی به نبی آن زمان وحی رسید که به آن میهمان ما بگو: ما میهمانی این میهمان عزیز را قبول کردیم و خود میزبان او شدیم و برای او درصدد تهیه بهترین غذاها برآمدیم لکن در خزانه خود تفحص کردیم، بهتر از گرسنگی غذایی را برای او نیافتیم».
برگرفته از رساله «لب اللباب»