علامه طهرانی همواره تأکید چنین می‌کردند: «سالک حق ندارد طالب کشف و کرامات بوده، عملی برای تحقق آن انجام دهد یا برای طی‌الارض و اخبار از عوالم غیب و اطلاع بر ضمایر و اسرار و تصرف در مواد کائنات ذکری بگوید و ریاضتی بکشد و برای استکمال و بروز قوای نفسانی تحت هر شرایط عملی انجام دهد؛ زیرا چنین کسی در راه رضای محبوب قدم برنمی‌دارد؛ خدای را عبادت نکرده و مخلص نخواهد بود بلکه نفس خود را معبود خود ساخته و برای برآورده شدن حاجات او و تحقق استعدادات او گام می‌زند. گرچه لفظاً بدین منکر اعتراف نکند و ظاهراً تمام عبادتش را برای خدا انجام دهد.
چنین شخصی به نص کریمه شریفه: «افرأیت من اتّخذ الهه هواه؛ آیا دیدی آن کسی را که هوای نفس خود را معبود خویش ساخته است؟» (جاثیه: 23). هوای خود را معبود خود ساخته و خواسته‌های نفسانی خود را می‌پرستد سالک باید از این مرحله عبور کند و نفس خود را که دم از انانیّت می‌زند، ترک بگوید».
برگرفته از رساله «لب اللباب»