آداب عبادت

قال الصّادق - علیه السّلام -: دوام علی تخلیص المفروضات و السّنن فانّهما الاصل،فمن اصابهما و ادّاهما بحقّهما فقد اصاب الکلّ، فانّ خیر العبادات اقربها بالامن واخلصها من الافات، وادومها وان قلّ، فان سلم لک فرضک و سنّتک فانت انت. و احذر ان تطأ بساط ملکک الّا بالذّلّ والافتقار والخشیة والتعظیم، واخلص حرکاتک من الرّیاء وسرّک من القساوة. فانّ النّبیّ - صلّی اللَّه علیه و آله - قال: المصلّی مناج ربّه. فاستح من المطّلع علی سرّک، العالم بنجواک وما یخفی ضمیرک. وکن بحیث یراک لما اراد منک ودعاک الیه، وکان السّلف لا یزالون من وقت الفرض الی وقت الفرض فی اصلاح الفرضین [جمیعاً]. وتری اهل الزّمان یشتغلون بالفضائل دون الفرائض کیف یکون جسد بلا روح؟ قال علیّ بن الحسین - علیهما السّلام -: عجبت لطالب فضیلة تارک فریضة، ولیس ذلک الّا لحرمان معرفة الامر وتعظیمه وترک رؤیة مننه بما اهّلهم لامره واختارهم له.

امام صادق (ع) فرمود:

در به جای آوردن اعمال واجب ومستحب همراه با اخلاص، مداومت نما وحدود آن را رعایت کن که این دو، اصل اند. پس کسی که به درستی وبه حق، آن ها را ادا نماید، همه چیز را دریافته وبه دست آورده است. بهترین عبادت ها، نزدیک ترین آن ها به امان (از عذاب) الهی، خالص ترین آن ها از ریا است وپیوسته باشد، اگر چه اندک باشد. پس، چنانچه عمل واجب ومستحب را به سلامت جای آوردی، عابدی ودر بندگی صادقی. چون به محضر خدا (مسجد) گام نهی توأم با فروتنی واظهار عجز وخشیّت از او وتعظیم حضرتش باشد. حرکات خویش را از ریا وباطن خویش را از قساوت خالص گردان، زیرا پیامبر (ص) فرمود: نماز گزار، با پروردگارش در حال مناجات است. پس، از آن کسی که بر باطنت آگاه است وبه نجوا وآنچه در درونت می گذرد، عالم است، حیا کن وچنان باش که تو را به آنچه فرا خوانده وبه سویش دعوت کرده است، مشغول ببیند. پیشینیان همواره فاصله میان دو فریضه را به اصلاح امور آن ها مانند اوراد واذکار و.... مشغول بودند، ولی امروز امر بدین گونه است که برای دست یابی به فضایل، فرایض ترک می شوند. چگونه می توان جسدی بدون روح داشت واز آن، چونان زندگان، بهره برد؟! علی بن الحسین (ع) فرمود: در شگفتم از طالب فضیلت، که برترین فضیلت ها را که همانا فرایض است، ترک کند ونپیمودن راه حق ونادیده گرفتن نعمت بندگی، که خدا آن را بر او ارزانی داشت، به سبب محروم بودن از شناخت امر الهی است.