نویسنده کتاب ذکرها و لحظه‌ها ولی سیدتاج الدینی است. این کتاب توسط انتشارات پژوهشکده باقرالعلوم (علیه السلام) منتشر شده است. بخش اول کتاب که از طرف پژوهشکده باقرالعلوم (علیه السلام) نگاشته شده، به شرح حال مختصر ملامحسن فیض کاشانی، اساتید و شاگردان و شیوه تصحیح رساله حاضر می پردازد. اصل کتاب، در هشت باب جداگانه تدوین شده و در هر کدام به گوشه ای از اذکار وارده در لحظات مختلف اشاره می کند.
در باب اول با عنوان «در فضیلت ذکر» آیات و روایاتی در اهمیت ذکر آمده است. از جمله در آیه کریمه 41 سوره احزاب آمده است: «یا ایها الّذین آمنوا اذکروا الله ذکرا کثیرا و سبّحوه بکرة و اصیلا» «ای کسانی که ایمان آورده اید، خدا را بسیار یاد کنید و صبح و شام او را تسبیح گویید».
«در اذکار اوقات مخصوصه» عنوان دومین باب کتاب است؛ که در آن به ذکرهای مخصوص هر روز و شب ؛ روزهای مخصوص هفته و ماه های قمری پرداخته شده است. که به عنوان نمونه به ذکر هنگام تحویل سال ذیلاَ اشاره میشود: «یا محوّل الاحول والاحوال حوّل حالنا الی احسن الحال» «ای گرداننده سال و حالها! حال ما را به بهترین حالها برگردان».
سومین باب تحت عنوان «در اذکار عادت ضروریه»، با ذکر داخل شدن به منزل، ذکر هنگام نشستن و برخاستن، ذکر هنگام فارغ شدن از سخن شروع شده و با ذکرهای هنگام خوابیدن و بیدار شدن و بالاخره ذکر هنگام بیرون رفتن از خانه که در ادامه می‌آید، پایان می پذیرد.
باب چهارم کتاب «در اذکار عادت مستحبه» است؛ که شامل ذکرهای مختلف، از جمله: ذکر هنگام گرفتن شارب و ناخن، شانه کردن ریش، نظر در آینه کردن، سرمه کشیدن، روغن مالیدن، سر تراشیدن، پوشیدن جامه، لباس نو پوشیدن، انگشتری به دست کردن و کفش پوشیدن، است؛ آخرین آن، ذکر هنگام کفش کندن چنین است: «بسم الله والحمدُ للهِ الذی رَزَقنی ما اُوقی به قَدَمیّ مِنَ الاذی اللّهم ثَبّتهما علی صراطِکَ و لا تزلّهما عن صراطک السّوی» «به نام خدا (آغاز می کنم) و ستایش مخصوص خدایی است که چیزی را به من روزی کرد که به وسیله ی آن پاهای خود را از اذیت کشیدن حفظ می کنم. خداوندا پاهایم را بر راه خود ثابت گردان و از راه مستقیم خود منحرف نساز!».
باب پنجم «در اذکار طهارت» است؛ که در آن، به بیست ذکر در مورد آداب بیت الخلاء، وضو ساختن برای نماز و انجام دادن غسل و در آخرین آن ها به ذکر هنگام غسل جنابت و غسل جمعه پرداخته شده است.
«در اذکار سایر عبادات و مهمات» عنوان ششمین باب کتاب است؛ که در آن به ذکرهای مخصوص مسجد، قرآن، سجده شکر، تصدّق، سحری خوردن و افطار کردن، مطالعه، شروع به کار بناء خانه، زراعت، ملاقات سلطان، بازار، خریدن بنده و دوابّ، زن نو به خانه آوردن، تولّد فرزند، عقیقه کردن، قربانی کردن، عیادت بیمار و زیارت قبر مؤمن اشاره شده است.
هفتمین باب، با عنوان «در اذکار حوادث»، به ذکرهای مختلف به هنگام برخورد با اهل ایمان، شنیدن اذان، شنیدن نام پیامبر(ص)، چیدن گل، نظر کردن به آسمان، دیدن ماه، عطسه کردن، خوردن آب، مشکل شدن کار، یاد کردن مصیبت، بی خوابی ، بیم از چشم بد و بالاخره ذکر هنگام گذشتن بر مقبره، به صورت ذیل آمده است: «السّلام علی اهل الدّیار مِن المؤمنینَ و المُسلمینَ انتم فَرَطّ و نحن اِن شاء اللهُ بکم لاحقونَ» «سلام بر ساکنان خانه ها از مؤمنان و مسلمانان با شما از پیش رفته هستید و ما –اگر خدا بخواهد- به شما ملحق می شویم» آخرین فصل کتاب، تحت عنوان «در اذکار سفر»، به بیست و شش ذکر در مراتب مختلف مسافرت اشاره شده است. از جمله آن ها می توان به ذکر هنگام عزم سفر، جدا شدن از یاران، تنهایی در سفر، بیم از دزد و سبُع (درندگان)، رسیدن به پل، کوچ کردن و ذکر هنگام بازگشتن از سفر اشاره کرد.
در مقدمه کتاب آمده که: محمد بن مرتضی بن محمود، مدعو به محسن و ملقب به «فیضی»، در سال ۱۰۰۷ قمری در کاشان به دنیا آمد و در سال ۱۰۹۱ قمری در همان جا درگذشت و به خاک سپرده شد. وی در کاشان، قم، اصفهان و شیراز، برای کسب فیض از محضر بزرگان، به تلمذ پرداخت. ایشان در علوم تفسیر، حدیث، فقه، اصولی، عرفان، اخلاقی، فلسفه، کلام، ھیئت ، نجوم، کرد که همه آنها امروزه در دست است. آثار او را نزدیک به دویست عنوان ذکر کردهاند، که برخی از آنها چند جلدی هستند. برخی از این آثار: اصول المعارف، الانصاف، شرح صحیفه سجادیه، علم الیقین، قره العیون، الحقایق است.