13 آبان 1395, 2:53
ایشان را عقیده بر این بود، کارهائی که به قصد تقرب به خدا صورت می‌گیرد هرگز نباید همراه با ذکر نام باشد؛ زیرا خود خداوند پاداش آدمی را خواهد داد. یکی از مریدان ایشان به نام جناب شیخ جاسم الأعسم (رحمة الله علیه) چنین نقل می‌کند که در سال‌های نخست آمدن «سید آغا» (منظور حاج میرزا علی آقا قاضی است؛ در زبان عربی محاوره‌ای نجف معمولاً روحانیان ایرانی سید را اینگونه مخاطب قرار می‌دادند) به نجف اشرف، ایشان به دو مسجد کوفه و سهله زیاد تردد می‌کردند. در وسط مسجد کوفه گودالی بود که معمولا در آن اشغال و خاکروبه می‌ریختند و من به ایشان یادآور شدم که خوب است فکری برای این مکان بشود؛ با مراجعه ایشان به چند نفر توانگر خیرخواه قرار بر این شد که در مکان مورد نظر بنائی برپا شود؛ پس از چند ماه این کار انجام پذیرفت و من از «سید آغا» تقاضا کردم که تشریف بیاورند و نتیجه اقدامات را ببینند. اما ایشان پس از ملاحظه اقدامات انجام شده هنگامی که چشمشان به نوشته‌ای که نزدیک درب خروجی روی دیوار نوشته شده بود افتاد، که در آن به کوشش ایشان برای ایجاد این بنا اشاره شده بود، سخت آشفته شدند و آثار مخالفت در چهره‌شان کاملاً آشکار گردید. من در صدد توجیه کار خود شدم، ولی هرگز نتوانستم ایشان را راضی کنم. بالاخره مجبور شدیم آن نوشته را از بین برده و دیوار را با سایر قسمت‌ها هماهنگ کنیم؛ با این عمل خوشنودی نامبرده فراهم شد و به نکته‌پردازی معمول خود پرداختند.
برگرفته از آیت‌الحق
1