آيت‌الله سيد ابوالحسن مولانا علاوه بر ارشاد عمومى و عرضه‌ی معارف اهل بيت (ع) با قلم و بيان، گاهى نيز به درخواست‌هاى مكرر جوانان مومن پاسخ مثبت داده، دستورالعمل‌هاى خصوصى را به صورت مكتوب براى خودسازى و تهذيب نفس ـ كه براى عموم نيز قابل استفاده بود ـ صادر مى‌كرد. آن فقيه وارسته، در يك دستورالعمل اخلاقى - معنوی كه به «انيس الابرار فى وظائف الاخيار» موسوم شده، بيست سفارش به شرح زیر را براى جوانان جوياى‌حقيقت و سعادت بيان فرموده است:
- ملازمت تقوا و پرهيزگارى و پيروى از اوامر خداوند و اجتناب از نواهى؛
- مداومت به نماز شب، به عنوان نيرومندترين وسيله توفيق و سعادت؛
- صله ذريّه علويه كه از توصيه‌هاى ويژه‌ی علامه حلّى به فرزندش است؛
- تعظيم و احترام فقها و علماى دين؛
- دورى از غيبت‌كنندگان بندگان خدا، به‌خصوص غيبت سادات و علما؛
- صله رحم كه موجب توفيق در انجام اعمال صالح، زيادى عمر و بركت در روزى است؛
- تلاوت قرآن، همراه با تدبر؛
- زيارت اهل قبور و تفكر در احوال ديروز و امروز آنان؛
- تداوم در زيارت مشاهد مشرف انبياى عظام و ائمه طاهرين (ع) و فرزندان آنان؛
- دستگيرى و احسان به ضعیفان، مستمندان و يتيمان؛
- مداومت به زيارت عاشورا و دعاهاى معروف، به‌خصوص دعاى كميل، توسل، زيارت جامعه‌كبيره و دعاهاى صحيفه سجاديه، مانند دعاى «يا من تحلّ به عقد المكاره...» (دعاى هفتم)؛
- پيمودن راه احتياط در كارهاى حرام و شبهه‌ناك كه طريق نجات است؛
- تلاوت قرآن و هديه ثواب آن به ارواح مؤمنين بى‌وارث؛
- خواندن دعاى«اللهم انى اسئلك بحق فاطمة و ابيها و بعلها و بنيها و بالسرّ المستودع فيها ان تصلى على محمّد و آل محمّد و ان تفعل بى ما انت اهله و لاتفعل بى ما انا اهله» كه استاد و شيخ ما، آيت‌الله مرعشى نجفى (ره) به سند خود از سيد بن‌طاووس(ره)روايت كرده است؛
- تلاش براى حسن خلق و آراستن خويش به اين خصلت نبوى؛
- محاسبه نفس در هر شبانه روز، که امام صادق (ع) عبدالله بن جندب فرمود: بر هر مسلمانى كه به ولايت ما معرفت دارد، لازم است كه در هر شب و روز اعمالش را بر خويشتن عرضه كند و خودش به حساب خود برسد. اگر در كارهاى خود خوبى ديد، آن را افزايش دهد و اگر بدى ديد، از آن استغفار نمايد تا روز قيامت خوار نگردد؛
- ترس از نفرين مظلومان، به‌خصوص يتيمان و عاجزان؛ زيرا خداوند در مورد اين گروهِ دل‌شكسته مسامحه روا نمى‌دارد؛
- مجالست و همنشينى با علما و مردمان صالح و شايسته و دورى‌گزيدن از بدان و جاهلان؛
- پرداخت حقوق واجب از خمس، زكات و غيره؛
- صبر و شكيبايى در مصايب و شدايد و توكل بر خدا، که قرآن در مورد آنان فرمود: «الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعونَ أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَ أُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ» (بقره، 157) همان كسانى كه چون مصيبتى به آنان برسد مىگويند ما از آن خدا هستيم و به سوى او باز مىگرديم، بر ايشان درودها و رحمتى از پروردگارشان باد و راهيافتگان هم خود ايشانند.