دیروز کودک شما یک آدامس از مغازه برداشته، امروز سرکیف شما رفته و چیزی را بدون اجازه برداشته به جای اینکه او را نصیحت نمایید یا او را دزد بنامید و تصویر ذهنی‌اش را از خودش خراب کنید، به او یاد دهید که چگونه چیزی را که می‌خواهد به دست آورد. در ضمن به او بیاموزید که برای این کار باید صبر کند. بعضی از چیزها را می‌تواند تصاحب کند، بعضی را نمی تواند. برای برداشتن چیزهای دیگران، در خانه بایستی اجازه بگیرد و در مغازه باید پول بپردازد. می‌توانید پول خرید را به او بدهید تا خودش بپردازد.
پیشگیری از مشکل
به همه خواسته‌های فرزندتان جواب مثبت ندهید: همه چیز را در اختیار کودک قرار ندهید و هر بار که چیزی خواست خود را ملزم ندانید که آن را برای او خریداری کنید، چون در این صورت فکر می‌کند همه چیز متعلق به اوست.
ترتیبی دهید تا فرزندتان برای چیزهای خودش احساس مالکیت کند: به او بگویید از چیزهایش به صورتی نگهداری کند که دزد آنها را نبرد. مثلا دوچرخه‌اش را در جایی بگذارد که دزد نتواند آن را بردارد. در این صورت از مالکیت و دزدی تصویر بهتری پیدا می‌کند.
تفاوت "قرض کردن"، "برداشتن" و "دزدی" را برایش بگویید: احتمال دارد که کودک شما به درستی معنی و تقاوت این چند کلمه را نداند؛ بنابراین با توضیح خود مطمئن خواهید شد که نقطه ابهامی برای او وجود ندارد.
در قبال انجام کار در منزل به فرزندتان مزد دهید: می‌توانید کودک خود را به انجام کارهایی در حد سن خودش در منزل تشویق کنید (مانند تمیز کردن آشپزخانه - زدن چمن و...)، به او در قبال انجام آنها پول بدهید و او را آزاد بگذارید تا بتواند آنچه را دوست دارد بخرد. دادن پول تو جیبی را می‌توانید از زمانی شروع کنید که کودک شمارش آن را آموخته باشد.
حل مشکل
کارهایی که باید انجام داد
برای مالکیت قانون وضع نمایید: به فرزندتان بگویید: "قانون این است که می‌توانی تنها چیزهایی که متعلق به تواست برداری. اگر چیزی متعلق به دیگری است باید از او اجازه بگیری یا اگر از فروشگاه است، پول بپردازی." وقتی مطمئن هستید کودکتان پولی از شما برداشته، سؤال نکنید. بگویید:
- پولی را که از برداشته‌ای، بیار بگذار سرجایش." وقتی پول را پس آورد بگویید: - "تو می‌توانی از پولی که مال خودت است برداری. هر موقع پول لازم داشتی به من بگو. در مورد آن صحبت خواهیم کرد."
اگر چیزی برداشت، او را مجبور کنید تا آن را برگرداند: متأسفم چیزی را که متعلق به دوستت بوده برداشته‌ای. شاید هم اشتباهی در کیفت گذاشته‌ای به هر حال آن را به او برگردان." در این مورد خونسردی خود را حفظ کرده و بدون اهانت به شخصیت او اشتباهش را مطرح نمایید.
مسئله دزدی را به صورتی مطرح نمایید که فرزندتان می‌تواند خودش را اصلاح کند: اگر فرزندتان خودش را یک دزد به‌حساب آورد، تصویر ذهنی‌اش از خودش این می‌شود که ذاتاً آدم بدی است. با گفتارتان او را از رفتارش جدا کنید. بگویید: "اگر دلیل اشتباهت را بدانم شاید بتوانم کمکت کنم که دوباره این اشتباه را نکنی." اگر جواب داد: "دلیلش را نمی‌دانم. بگویید: "وقتی چشمت به آن چیزهایی که می‌خواستی افتاد چه فکری کردی؟"
مادامی که به این صورت با او صحبت می‌کنید، موقعیتی را برایش به وجود می‌آورید که دفعه بعد، وقتی خواست چیزی را بردارد، کمی فکر کند. احساس خواهد کرد که شما طرفدار و حامی او هستید. به او می‌آموزید که خواسته‌هایش را به تأخیر بیاندازد تا بتواند به طرز صحیحی آن را به‌دست بیاوردید.
به‌طور اغراق‌آمیز با مسئله برخورد نکنید. توجه داشته باشید که هر کودکی امکان دارد گاهی دزدی کند و این عمل باعث نخواهد شد که او یک دزد بار بیاید. لازم نیست در چنین مواردی خودتان را ببازید.
به فرزندتان برچسب "دزد" نزنید: دزدی را به‌عنوان یک مسئله رفتاری تلقی نمایید که قابل اصلاح است، نه یک اشکال شخصیتی. بدون اهانت به شخصیت کودک با لحن ملایم و محکم راهنمایی‌اش کنید. در خانه به او بیاموزید که اگر خواست چیزی را که متعلق به شما یا خواهر و برادرش است بردارد، اول اجازه بگیرد (برگرفته از کتاب مشکلات رفتاری کودکان).